انسان باید اهل معنی باشد؛ ظواهر وسیله و ابزاری است برای رسیدن به معنی. درک معنی، گرچه کار هر کسی نیست ولی می‌توان با تفکر و تدبر بدان رسید. برخی گزاره‌های که دینی هم هستند، در عرف خودمان آنقدر تکرار میکنیم که از آن فقط به همان ظاهرش اکتفا کرده و از معنای آن چیزی نمیدانیم یا در این باره اصلا فکر نمی کنیم. از این دسته گزاره‌ها، موضوع «سلام» که روزانه به کرات و ده‌ها بار به همدیگر «سلام علیکم» تعارف میکنیم و به همان سبکی که از نیاکان و بزرگان دینی ما رسیده است.
با کمترین تامل در معنای «سلام» درمی یابیم که دنیایی از معانی در آن نهفته است.
اولا - «سلام» اسم پاک خدای تعالی است. «هو السلام المومن المهیمن...» که این معنی، ارزش «سلام» را به عرش میرساند.
ثانیا - بهشت، خانه «سلام» است. (لهم دار السلام عند ربهم...) بهشتیان در واقع در خانه خداوند زندگی میکنند.
ثالثا - «سلام» از صفات شب قدر است. یعنی آن شبی که از هزار ماه برتر است شبِ «سلام» است. (سلام هی حتی مطلع الفجر).
رابعا - «سلام» وسیله ای برای صلح و آشتی در میان مسلمانان است. این هم بالاترین هدیه ای خداوندی است (لا تقولوا لمن القی الیکم السلم لست مومنا...) با «سلام» تمام کدورت و کینه و تکفیرها از میان برداشته می شود.
خامسا - «سلام» هدیه ای الهی برای بهشتیان است (سلام قولا من رب الرحیم) برای پیامبران است (سلام علی نوح... ابراهیم و...)
سادسا - سلام هدیه ای فرشتگان برای صابران است در زمان که وارد بهشت می شوند. (سلام علیکم بما صبرتم...) (فادخلوها بسلام...)....
از قرآن می شود برای «سلام» خیلی بیشتر از اینها درآورد و برداشت کرد.
ما که روزانه به هم دیگر سلام میدهیم و برای دیگران به وسیله ای دیگر، سلام می فرستیم، باید درک کنیم که این هدیه ای الهی است باید قدر آن را دانست و با سلام کردن، باید به ذکر خدا افتاد و خداوند را سپاسگزاری کرد بابت این هدیه ای ارزشمند.